Kendimi Bekliyorum

Aşk romanı okumaktan sıkılırsan, başka kitaplara yönelirsin.

İzlediğin filmden sıkılırsan, kanalı değiştirirsin.
Hep aynı kafeye gitmekten sıkılırsan, yeni mekanlar keşfedersin.
Saçından sıkılırsan, başka bir model kestirirsin.
Siyah ojeden sıkılırsan, kırmızı sürersin.
Arkadaşından sıkılırsan,başka bir arkadaş edinirsin.

Peki ya kendinden sıkılmışsan? O zaman saçını, ojeni, yediğin yemeği, dinlediğin müziği, onu, bunu, şunu, neyi değiştirirsen değiştir bir yere varamazsın. Hep olduğun yerde kalırsın. En fazla geçmişe gidebilirsin, geleceğe değil.

Ben kendimden sıkıldım, bu yüzden hayata tutunmaya hevesim yok. Elimi neye atsam hevesim kırılıyor. Kendimi hiç bir yere ait hissedemiyorum. Önce kendimle olan derdimi çözmeliyim. 

Pekala, nedir benim kendimle olan derdim?

Sevemiyorum kendimi. İçimden sıkılıyorum, aşınmış ruhumdan sıkılıyorum. Mesele keşke sadece fiziksel görüntümden sıkılmak olsaydı.

Kendimi hiç bir yere, hiç bir kimseye ait hissedemiyorum. Yokum sanki. Korkularımın içinde yok olmuşum sanki. 

Kendime gelmeyi bekliyorum, kendimle barışabileceğim günleri bekliyorum. 

Öyle oturmuş geçmişte yaşayarak geleceği bekliyorum.

Kendimde öldüm, sende dirilmeyi bekliyorum.